10 χρόνια αργότερα…

Ναι, ναι ασχολήθηκα με του internets κλπ ψηφιακά καλούδια, smart phones, χαζόκουτα και άλλα. Και;

Γνώρισα και μάλλον θα συνεχίσω να γνωρίζω, κόσμο μέσα από αυτό το μέσο. Κι όταν λέω “internet”, το εννοώ. Δεν εννοώ οποιαδήποτε classic “πλατφόρμα” που χρησιμοποιείται εκεί έξω (μέσα?).

Επίσης, την “πολιτική” την έχω βγάλει ως ταμπελίτσα-ξέχωρη-από-το-προσωπικό χρόνια τώρα από τη ζωή μου. Κι αυτό γιατί ο στόχος δεν είναι η μεταφορά ιδεών σα χαλασμένη κασέτα, αλλά η πραγμάτωσή τους στο χωροχρονικό πεδίο που βρίσκομαι. Κι αυτό, κάθε στιγμή, όλη την ώρα, όπου κι αν βρίσκομαι. Πώς;

Ο ρόλος μιας πορείας είναι να πραγματώσει κάποιον στόχο, όποιος κι αν είναι αυτός. Παραδοσιακά, τουλάχιστον στον κόσμο του διυσμού που ζούμε, υπάρχουν φίλοι κι εχθροί της εκάστοτε πορείας. Για αυτό το λόγο, συνηθίζεται μια πορεία (ή μπλοκ πορείας) να φέρει τη δική της περιφρούρηση, υπεύθυνη για την τήρηση των ορίων της και την προστασία της από σωματικές απειλές και τα υπόλοιπα γνωστά επικίνδυνα πράγματα που μπορεί να συμβαίνουν κατά τη διάρκειά τους.

Κατά κάποιο τρόπο, έχω αντλήσει κάποιες “αξίες” από τη πορεία της ζωής μου, βλέποντας και διαβάζοντας ιστορία κατά καιρούς, συζητώντας εννίοτε με κόσμο για τα υπαρκτά θέματα που γειώνονται στην πραγματικότητα της καθημερινότητάς μας. Προσοχή όμως! Μπορεί να γειώνονται, αυτό δε σημαίνει πως η ανάλυσή τους πρέπει να γίνει ούτε μέσα από την κατάσταση ψάχνοντας θύματα και θύτες, ούτε όμως μέσα από μια από μία σκοπιά δήθεν διανοούμενου που ιδέα δεν έχει τι γίνεται στο κόσμο έξω από τα βιβλία του.

Μιλάμε άμεσα ή έμμεσα για το ζήτημα· για το λόγο που κάτι του κόσμου αυτού δε μας κάνει. Συζητάμε πως θα το θέλαμε. Μένει μόνο να πράξουμε. Εστιάζω αλλού. Γιατί ο καπιταλισμός είναι χρόνια καταραμένος. Θα πέσει, no worries about it. Να μάθουμε όμως και κάπου κάπου να μη μας επηρεάζουν όλα τα δεινά που μας βομβαρδίζουν τα media. Γιατί;

Όχι από αδιαφορία πάντως. Όλα στο χρόνο τους. Γιατί, πολύ απλά, το ταίζουμε έτσι… Θα τα δω, θα αγανακτίσω, (τους θυμάστε τους αγανακτισμένους;) και ναι έχω επιλογές, μα ποιες είναι;

Μία είναι να μην κάνει κανείς τίποτα. Πάρα πολύ απλό. Ναι ναι, ούτε ψήφοι ούτε δημοψηφίσματα. Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, οι τράπεζες θέλουν κι άλλο, κι εγώ τι; Θα πάω στο στόμα του λύκου να πω “είστε κλέφτες;” ή ψηφίζω τους άλλους; Γελάω με το δίλλημα. Οπότε τρεις επιλογές μέχρι στιγμής.

Ίδια είναι τα αφεντικά, δεξιά κι αριστερά. Έγιναν εκλογές τις προάλλες. Περίπου 47% αποχή. Από το 53% που απομένει, το 50% περίπου ψήφισε όλες αποχρώσεις του γαλανόλευκου. το άλλο μισό του κόκκινου και λίγο πράσινο παραδοσιακά πάντα για τόππινγκ.

Αρχικά, ξεφτίλα αριστερά που μπέρδεψε την πιτυρίδα με την πατρίδα και πλάσαρε από καιρού το ΣΥΡΙΖΑ 2 σε 1. Κατά δεύτερον, ελλάδα σκάσε. Κατά τρίτον, επιτέλους ας μην το έχουμε απορία: για να ζήσουμε εμείς, πρέπει να πεθάνει η “πατρίς”. Όλοι που θέλουν μια ελλάδα τρανή ή θέλουν να είναι περήφανοι που είναι έλληνες να πάνε να διαβάσουν κανά βιβλίο πρώτα, και κανά δεύτερο και κανά τρίτο. Τότε θα καταλάβουν πως αυτό που λέγεται ελλάδα (ναι με μικρά παντού) είναι ένα πέπλο. Ένα πέπλο που υλοποιήθηκε και φορέθηκε από κάποιους ανώτερους των γκιαούριδων και έπειτα επιβλήθηκε στους γκιαούριδες. Η ελλάδα δεν υπάρχει και δεν υπήρχε εξαπανέκαθεν. Δεν είναι κάτι ιερό, δεν είναι τίποτε παρά ένα όνομα. Ένα όνομα που επίτηδες έφερε ένα πολύ ύπουλο σχέδιο που μας τυραννά μέχρι σήμερα.

Η χώρα είναι όρος όπου στην πολιτική γεωγραφία και στην διεθνή πολιτική, προσδιορίζει μια γεωγραφική περιοχή, συνήθως εμπεριέχοντας τις έννοιες του έθνους και ιδιαιτέρως του κράτους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A7%CF%8E%CF%81%CE%B1

Ιδιαιτέρως του κράτους! Και ποιοι την προσδιορίζουν; Η πολιτική γεωγραφία(!) και η διεθνής πολιτική. Μόνο που όλα αυτά είναι πολιτικά. Και είπα στην αρχή πως πιστεύω πως η πολιτική δε διαχωρίζεται από την προσωπική ζωή, ενδιαφέρον. Ως εξωκοινοβουλευτικό πολιτικό ον, πως λαμβάνω δράση;

Μια γρήγορη επισκόπηση είναι η εξής: Συνήθως, οι άνθρωποι που δε συμφωνούμε με κάτι, μαζευόμαστε και τα λέμε μεταξύ μας. Επιπλέον, αυτοί που δεν γουστάρουμε αυτό το κάλπικο ραντεβού, συνιστούμε αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, με ανταλλαγή απόψεων και συνδιαμόρφωση, κάνοντας τους χώρους που κινούμαστε συμπεριληπτικούς, ανοιχτούς και οριζόντιους.

Μια παρένθεση εδώ: τα προηγούμενα ποστς έχω πάρα πολύ καιρό που τα έγραψα. Δεν τα έχω διαβάσει τελευταία για να τα αναθεωρήσω στο τώρα με βάση το πιο πρόσφατο σύστημα πεποιθήσεων μου. Ένα όμως για το οποίο σίγουρα θα έχω εκφέρει γνώμη ή ενδεχομένως να έχω χρησιμοποιήσει κι ως πρόταγμα στο παρελθόν είναι η βία. Η παρένθεση αφορά την ξεκαθάριση της θέση μου σε σχέση με το ζήτημα της βίας. Όχι, λοιπόν, στη βία. Αυτό είναι όπλο των κακόβουλων. Είναι σωματική, συναισθηματική, ψυχολογική και λεκτική. Όχι, όχι, όχι, όχι. Επίσης, δεν υπάρχει “αντι-βία”. Όχι γιατί δε βλέπω δίκαιο στην πράξη του ανθρώπου που έχει βγει έξω από τα ρούχα του και έχει αφηνιάσει, αλλά γιατί δε βλέπω πουθενά εμάς γύρω του. Γιατί για να θέλει το άτομο να καταστρέψει, πρέπει κάτι να τον οδηγεί προς τα εκεί. Κι αν το οδηγεί το συναίσθημα, υπάρχει πρόβλημα. Και το πρόβλημα δεν είναι μόνο του ατόμου. Είναι και της κοινωνίας. Όχι γιατί έχει ένα τέτοιο άτομο μέσα της αλλά γιατί δεν έχει δώσει ποτέ τον λόγο στο άτομο να ακούσει τα προβλήματά του, το λούκι που τραβάει, το τι δεν έχει για να χάσει στην κατάσταση που είναι.

Αντί, λοιπόν, να καθόμαστε να μιλάμε με φιλοπάτριδες που αμύνονται για την πάρτι τους και είναι καρφωμένοι πάντοτε στο εγώ με μια αναφορά στα υψηλά ιδανικά του κράτους που νομίζουν τους φέρνει φώτηση μέσω ενός κληρονομικού μοντέλου ομοσπονδιοποίησης διαφορετικών φύλων και αρχαίων πόλεων-κρατών σε ένα μοναδικό 10+ κόμπο, ας μιλήσουμε με τους συναθρώπους μας στη γειτονιά, ας προσέχουμε ο ένας τον άλλον γιατί αυτούς έχουμε. Ο Σοφοκλής και οι λοιποί σοφοί είναι αθάνατοι. Τους έχουμε κληρονομίσει ούτως ή άλλως ως πολιτιστική κληρονομιά ασχέτου καταγωγής ή τόπου γέννησης. Καθώς η σοφία δεν περιορίζεται από αμυδρές γραμμές ενός γεωπολιτικού χάρτη. Θυμηθείτε λίγο, είναι ο Σοφοκλής, είναι ο Πλάτων, δεν είναι ούτε Σοφοκλής ο Αθηναίος, ούτε Πλάτων του πατέρα του, ούτε ο της πατρίδας του η σημαία έχει χρώμα γαλανό. Τα ίδια ισχύουν και για άλλες διάνοιες, για σοφούς και φιλόσοφους, για καλλιτέχνες παντώς είδους που με κάποιο τρόπο, πέρασαν στην αιωνιότητα διδάσκοντάς μας μεγάλες αλήθειες για τη ζωή. Πχ δε θυμάμαι από που ήταν ο Μαρξ, ο Αινστάιν αλλά μ’ έχει κινήσει το ενδιαφέρον το έργο τους και τα αποτελέσματα των παρατηρήσεών τους. Αυτό δεν είναι που έχει σημασία;

Για να κάνουμε φουλ κύκλο λοιπόν, σε ένα μέρος κάπου στο internet σε ένα μέρος που είναι σαν γκρουπ συνομιλία, εμφανίστηκα για πρώτη φορά. Κανείς δεν είχε ξαναδει παρόμοιο nickname. Μία ερώτηση ήρθε προς τα εμένα:
-πολίτης του κόσμου;
Αποκρύθηκα:
-ναι
Και η απάντησή τους:
-τέλεια, καλωσήρθες.

Κι έρχομαι σε αυτό το σημείο, σε διεθνές περιβάλλον, να μπορώ να μιλήσω όχι με βάση πολιτικής αντζέντας κάποιου σαφώς τοποθετημένου κόμματος αλλά ως άνθρωπος μεταξύ ανθρώπων. Δεν ξέρω αν το νιώθετε ως δυναμική, αλλά στο άνθρωπος μεταξύ ανθρώπων, είναι λυτρωτική η έλλειψη αίσθησης βάρους υπό την πίεση πολιτικής αντζέντας. Πάμε παρακάτω.

Η μουσική ενώνει τους ανθρώπους. Τις προάλλες άκουγα ένα γνωστό κομμάτι, σε γλώσσες άλλες από αυτές που γνωρίζω. Είναι από αυτά το κομμάτια που όλοι οι πολιτισμοί κάπως λίγο πολύ το έχουν στο ρεπερτόριό τους και κάποια στιγμή χωρίστηκαν μεταξύ τους σε αλλόθρησκους και αλλόφωνους από κάποιους άλλους γιατί αυτοί οι άλλοι είχαν πλάνα να μας διοικήσουν, είχαν κόψει και μοιράσει την πίτα χωρίς εμάς αλλά και καλά για εμάς γιατί είμαστε ηλίθιοι ή υποδεέστεροι.

Η μουσική, ο χορός ενώνει τους ανθρώπους. Σε ένα μουσικό δρώμενο, μια συναυλία, ένα φεστιβάλ με μουσική, οι θεατές δε μπορεί να είναι περιορισμένοι σε κάποιο φάσμα. Αυτό θα ήταν αντιγραφή του mainstream μοντέλου. Είσαι ντυμένος έτσι; Μπαίνεις! Όχι; Ε, πήγαινε κάπου αλλού. Αναφέρομαι σε DIY μουσική σκηνή, σχεδόν εξ’ ολοκλήρου επομένως και όχι στους αγαπημένους ποπ σταρς του καρακιτσαριού “my bike rocks”.

Όταν γνωρίζεσαι με κόσμο σε τέτοια μέρη περιμένεις πως ως ένα βαθμό είναι ακομπλεξάριστος ο άλλος, ή τέλος πάντων κάπως με κάποιες έννοιες ελευθερίας και αυτο-οργάνωσης κάπου στο μυαλό του. Αυτό εννοώ ακομπλεξάριστος, ψυχολογικά όλοι έχουμε, δεν έγινε κάτι. Συνάπτονται σχέσεις, ανταλλάσουμε ενέργεια, ακούμε ο ένας τον άλλον και τούμπαλι γιατί αντιλαμβανόμαστε την αλληλενδετότητά μας και συνδημιουργούμε συνειδητά και με επίγνωση την κοινή πραγματικότητά μας. Αυτό είναι που παίρνω μαζί μου στην καθημερινότητά μου, και το πλάθω με κάθε ευκαιρία που μου δωθεί. Δεν έχω διακόπτη που λέει SUPER-FESTIVAL MODE και τον ανάβω μόνο τότε και μετά στην καθημερινότητά μου βγάζω το προσωπείο του ανοιχτού ανθρώπου και φέρομαι ως μονάρχης τιμωρός όπου με παίρνει και όπου δε με παίρνει για φουλ σκατένια συμπεριφορά να γίνομαι όσο πιο αγενής γίνεται, να πιάνω ψιλή κουβεντούλα με φασιστάκια και να τους λέω πως συμφωνούμε χρησιμοποιώντας την ίδια απάνθρωπη ορολογία, να κοινοποιώ άρθρα από το σάιτ του στόκου ή να κάνω κοινοποίηση ποστ μάνας που έχασε το παιδί της και μέσα στο ποστ μέσα στα υπόλοιπα βάζει και την “παράνομη μετανάστευση” στο θέμα της, χωρίς να έχει κάποιο προφανή λόγο αναφοράς αλλά οκ, κλικ! Παρεπιμπτώντος, δεν υπάρχει παράνομη μετανάστευση, υπάρχει μετανάστευση. Κάτι που ο κόσμος το έκανε από πάντα και θα συνεχίσει να το κάνει. Και κάτι άλλες απόψεις γιούχου αϊντά ο άλλος να είναι σε φάση έτοιμος για να πολεμήσει τον κακό Σαντάμ.

Το DIY ως τρόπος αυτοοργάνωσης έχει χρόνια ύπαρξης. Έχει βάση τη δυνατότητα που μας αφαίρεσε ο καπιταλισμός, την ελευθερία έκφρασης αν έκρινε η δισκογραφική ότι η μουσική σου δε θα πουλήσει. Και στο σήμερα, ομάδες που αυτο-οργανώνονται για να κατέβουν στο καρναβάλι και φτιάχνουν τα άρματά τους για μήνες, παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ ως αυθόρμητοι καρναβαλιστές που “νταξ τώρα θα ρίξανε δυο ξύλα το ένα πάνω στο άλλο και έτοιμο το άρμα”. Επίσης, το DIY δεν έκανε διακρίσεις ούτε βάση χρώματος δέρματος, ούτε φύλου, ούτε σεξουαλικών προτιμήσεων.

Εδώ έρχεται το θέμα περιφρούρηση, λοιπόν. Έρχεται κοντά με μια λέξη κλειδί: όρια. Έρχεται σε σύγκρουση με μια άλλη λέξη: ελευθερία. Ταυτόχρονα, η περιφρούρηση κουβαλάει στα όριά της την ελευθερία.

Θα μπορούσε η πορεία να συμβολίζει το ποτάμι, με νερό τον κόσμο που κυλάει προς τα εκεί που είναι να πάει. Θα μπορούσε η ελευθερία να είναι η φλόγα που κρατάμε αναμμένη στις καρδιές μας φυλαχτό ή το τραγούδι που μαθαίνουμε στους επόμενους για να μη σβήσει η συνείδηση από τη συλλογική μας μνήμη. Μήπως τα όρια είναι η μεμβράνη του δέρματός μας; Και μήπως είναι αυτή η συνεχής ύπουλη υπενθύμιση ότι είμαστε κάτι ξεχωριστό από τους γύρω μας, ρίχνοντάς μας στην λακούβα του ατομικισμού, συλλογικά πλέον, απέναντι σε ένα άλλο σύνολο;

Ο κόσμος που ζούμε είναι γεμάτος συγκρούσεις. Μα είναι οι ίδιες οι εσωτερικές μας συγκρούσεις που δεν έχουμε προλάβει να συνειδητοποιήσει και να λύσουμε με τα ίδια τα εαυτά μας, που γιγαντώνονται και προβάλονται στην ταινία Γη 2023.

Τέλος, μεταξύ ελευθερίας και ορίων υπάρχει μια ερώτηση. Είμαι πραγματικά ελεύθερο άτομο όντας εντός των ορίων μου; Ή φαντάσου σε στο ακόλουθο σενάριο:

Είσαι στην παραλία. Θες να κάνεις βουτιά χωρίς μαγιό, free. Η παραλία δεν είναι γυμνιστών. Έρχονται φιλαράκια με πετσέτες να περιφρουρήσουν το σώμα σου από τα βλέμματα των γύρω. Εσύ κάνεις γυμνός άνθρωπος μπάνιο στη θάλασσα ανάμεσα στις πετσέτες πάντα για να μη φανείς. Αλλά το κάνεις γυμνά, δε φοράς μαγιώ. Θα ρωτήσω μόνο αυτό: Είναι το ίδιο συναίσθημα με το αν δε χρειάζονταν οι πετσέτες;

Φιλικά.